داستانی درباره امام رضا

نمیدونم بابت این مساله خداروشکر کنم یا اینکه ازش بخوام کمکم کنه تا تغییر کنم ...
من موقع عزاداری بلند گریه میکنم و ضجه و زاری بلندی دارم و کمی هم به سر و سینه و پا میزنم طوری ک از آثارش کبودی بدنم هستش ...
چند روزه هیءتی میرم ک هیئت محلی هست توی یه جای کوچیک ... خیلی وقتا با روسریم جلوی دهنمو میگیرم تا صدا و فریادم کسیو آزار نده اما انگار نمیشه
خداروشکر ک همیشه دوستام هم مثل خودم بودن و تو جلسه امام حسین احساس غربت نکردم(البته تن صدای من پایینه و نهایتا خودم گلو درد میگیرم اما دوست جدیدم ک چند پست قبل معرفیش کردم بهتون تن صداش کلا بلنده ...
چند روز پیش روزیمون حرفها و گوشه کنایه های بقیه بود ... دیشب دوستم نیومد و موجی از حرفها بهم هجوم آوورد ...
عنوان پستم " دلم شکست " هست  ... از حرفهای هیچ کس ناراحت نیستم ... چون پریشب همینکه بهم تذکر دادن ، وقتی دیدم نمیتونم آروم باشم ، اومدم بیرون و توی حال عزاداری کردم تا بقیه اذیت نشن و بعدش هم همه کسایی ک با صدای بلند عزاداری میکردن اومدن بیرون و بیرون هم پر شد ...
دیشب همینکه رسیدم به هیئت ، طبق معمول ک زود میرسم ، بازم زود رسیدمو دو تا خانوم مسن هم بودند ... همینکه من رو دیدن ، یکیشون گفت : عزیزم حاجت داری درست ، اما همه چیز به حدش ، وقتی خودتو میزنی بدنت تو اون دنیا در مقابل خدا دادخواهی میکنه
گفتم : حاجت خاصی ندارم (البته کل دنیا حتی نفس کشیدنمم حاجته اما خب اون حاجتی ک ایشون منظورش بود رو نداشتم ) . و بله درست میفرماید اما مساله امام حسین فرق میکنه ... وقتی میگیم " بابی انت و امی " این ینی چی ؟ وقتی میگیم حانم ، مالم ، پدر و مادرم به فدای تو یا امام حسین (ع) ، این ینی چی ؟

خانوم دومی گفت : هر چیزی حد خودشو داره ، شورشو نباید درآوورد

گفتم : " حاج خانوم وقای امام زمان (ع) میگن : اگه اشکم تموم بشه برات خون گریه میکنم " این ینی چی ؟
گفت : خب عزاداری اینه که آروم بشینی گریه کنی ... نه اینکه خودتو بزنی
گفتم : حاج خانوم من خودم امثال فهمیدم که فلسفه سینه زدن ، قمه زدن ريال زنجیر زدن چیه ... گفتم ما اگه سینه میزنیم ، میخوایم کمی از درد امام حسین (ع) رو ک بدن مبارکشون زیر سم اسب ها موند رو بکشیم ...( کمی به خدا کمی ، هرچقدر هم که خودمونو میزنیم هرچقدر هم که درد میگیره اما کبود نمیشه ، اونوقت بچه ی سه ساله رو چطور زدنش ک بدنش کبود شده بود ، یا فاطمه زهرا )
گفتم اگه قمه میزنن ، میخوان تمثیلی باشه از اون لحظه ای ک عمود آهنین به سر مبارک حضرت ابوالفضل خورد و اگه زنجیر میزنیم تمثیلی هست از زنجیر هایی ک به گردن و دست و پاهای قافله ی اسرا آویزون کرده بودند ... که پاهای امام سجاد (ع) رو با چکمه قرمز اشتباه میگرفتن ...
من گفتم اون خانوم ادامه داد که : من خودم مداح هستم و طلبه ... بازم میگم کسی نباید بلند گریه کنه و خودشو بزنه ...
و من در نهایت گفتم  : حاج خانوم ببخشید نمیخوام بهتون جسارت بکنم ، امام مجلس مجلس امام حسین (ع) هست ، صاحب مجلس خود امام حسینند ، نه من و نه شما اصلا اجازه نظر دادن در مورد اینکه کی چطور عزاداری میکنه و چطور عزاداری نمیکنه نداریم ، خودش میدونه و امامش ... ما هم که دیدیم شما از صدای ما اذیت میشید رفتیم بیرون ...
قبل از این حرفها هم بانی مجلس اومد و گفت لطفا خانومهای مسن ک از سر و صدا و گریه اذیت میشن اتاق بغلی بشینن و جوونها و کسایی ک میخوان گریه کنن این اتاق باشن ، ک این دو خانو نرفتن و گفتن ما اینجا راحتتریم ... منم نشستم کنار در ک اگه دیدم صدام اذیتشون میکنه برم بیرون که دیگه کلا رفتم بیرون نشستم ...
تو اتاق سفره ی خانوم رقیه انداخته بودن ...
دقیقا بعد از حرفهای ما ، مداح جلسه یا الله یا الله گویان اومد داخل و خطاب به اون دو خانوم گفت : حاج خانوم مبادا کسی ک بلند گریه کرد بگید چرا بلند گریه میکنیدا ... مبادا بندازینشونش بیرون ها ... اصلا اگه صدای زنها هم میاد سمت آقایون کدوم مردی با صدای ضجه و ناله یک زن به گناه میافته ؟ بعدش چن تا حدیث آوورد  ک متاسفانه الان تو ذهنم نیست ...
میدونین کجا دلم شکست ؟
همون خانوم جلسه ای ... همون خانوم طلبه برگشت به اون یکی خانو گفت : حاج خانوم من خیلیا رو دیدم که تو جلسات داشتن خودشون میکشتن ، الان همشون تو سینه قبرستونن ...
خیلی دلم شکست خیلی ... یعنی اینقدر مرگ رو از خودش دور میبینه ؟ ینی اینقدر از مرگ میترسه ک ارزششو نداره که بخاطر امام خودشو بکشه ؟
بالاخره ک هممون میریم تو همون سینه قبرستون ، یعنی اینقدر ...
خودم و گناهام به کنار ، اینکه خودم هم دلیل تاخیر ظهورم به کنار اما این خانوم جلسه ای چرا ؟ یعنی تو جلساتش چی میگه ؟ یعنی تاثیر سخنشش چقدره ؟ اصلا چیزی داره ک بگه ؟
مداح و طلبه مون ک این باشه واااااااااااااااااااااااااااااااااااای به حال من و امثال من ...
حالا باید بگیم " آقا بیا یا آقا نیا ؟ " دیشب " آقا بیا " گفتنم طور دیگه ای بود ، دیشب کلا حالم بد بود خیلی بدتر از سبهای قبل و قبل ...
آخ ...
دلم سووووووووووووووووووووووووووخت ... دلم خیلی سوخت ...
همیشه وقتی میگم " اللهم عجل لولیک الفرج " از خودم میترسم ، از اینکه چقدر از پیشانی های پینه بسته شمر و ابوبکر و عمر جلوترم ؟
خیلی میترسم از خودم و اعمال خودم و عصر ظهور ...
ماجرای مرحوم میرزا علی فشندی رو شنیدید ؟ مولایم میگفتن که اگه مردم من رو به اندازه این کاسه ی آب بخوان ، من ظهور میکنم ...
خدا ...
اصلا مگه این نیست ک " کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا " ؟ از دوازده ما خودمون رو وقف جلسات امام حسین بکنیم و طوری ناله کنیم و ضجه بزنیم که انگار همین الان تو کربلاییم ، اشکال داره ؟
اصلا بذار حالمون بد بشه ، بذار بمیریم ... چه خوش ک تو مجلس امام حسین بمیریم ...
اگه خدای نکرده اتفاقی برا عزیزامون بیافته چطور ناله میکنیم ؟ چطور شد وقتی رسید به امام حسین (ع) باید خودمونو کنترل کنیم و آروم گریه کنیم ؟ چطور به خاطر عشقمون ، کسی ک دوسش داریم شب و روز گریه میکنیم و دست به هرکاری میزنیم ، اما وقتی میرسه به امام حسین (ع) و مصیبتهاشون باید ساکت باشیم ؟
اصلا چرا فک میکنیم که عاشورا تموم شد ؟ مگه الان از نسل همون زنازاده ها نیستن که تو سوریه سر دختران و پسران شیعه رو می برن ؟
همین وحشی ها ، صدهابار بدترشون موقع ظهور خواهند بود ، پس چطور میخوایم بگیم آقا بیا ...
دیشب بود ک به عمق فاجعه پی بردم و متاسفانه فرشته هم نبود که با هم جوابشون رو بدیم ، من هم تا جایی ک میتونستم دلیل آووردم براشون اما امان از طول عمر و سن ، ک گاهی کبر میاره و باعث میشه ک حرف کوچیکتر از خودت رو قبول نکنی ...